ನಾವೂ ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಾರದೇಕೆ? – ಭಾಗ 1

ಮಕ್ಕಳು ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಜೀವನದ ಅನನ್ಯವಾದ ಅನುಭವ ಮತ್ತು ಆಸ್ತಿ. ಜೀವನಕ್ಕೆ ಪೂರ್ಣತೆಯ ಮತ್ತು ಧನ್ಯತೆಯ ಭಾವವನ್ನು ಕೊಡುವುದೇ ಮಕ್ಕಳು. ಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲದವರ ಕೊರಗು ಉಳಿದವರ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ತಮ್ಮದೇ ಮಗುವೊಂದನ್ನು ಪಡೆಯಲು ವಿಜ್ಞಾನ, ದೇವರು, ಧರ್ಮ, ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲಾ ದಾರಿಗಳನ್ನು ದಂಪತಿಗಳು ಹುಡುಕುತ್ತಾರೆ. ಈ ಎಲ್ಲದರ ಜೊತೆಗೆ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಾಗಲು ದತ್ತು ಪಡೆಯುವ ಮಾರ್ಗವೂ ಇದೆ. ಇದರ ಬಗೆಗೆ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಹೆಚ್ಚು ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ಹಾಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಾಕುವ ಬಗೆಗೆ ಆಪ್ತಸಲಹೆಗೆ ಬರುವ ಪೋಷಕರು ಕೇಳುವ ಕೆಲವು ಸಾಮಾನ್ಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಹೀಗಿರುತ್ತವೆ.
• ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳೂವ ಬಗೆಗಿನ ವಿವರಗಳು ಏನೇನು? ಮಗುವನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುವುದು ಹೇಗೆ?
• ಹೀಗೆ ದತ್ತು ಪಡೆದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಾಕಲು ವಹಿಸಬೇಕಾದ ವಿಶೇಷ ಕಾಳಜಿಗಳೇನು?
• ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ದತ್ತಿನ ವಿಷಯವನ್ನು ಹೇಳಬೇಕೇ ಬೇಡವೇ? ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಯಾವಾಗ, ಹೇಗೆ ಹೇಳುವುದು?
• ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮದುವೆ ಮಾಡುವಾಗ ಅವರ ಭಾವೀ ಪತಿ ಅಥವಾ ಪತ್ನಿಯ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಈ ವಿಚಾರವನ್ನು ತಿಳಿಸಬೇಕೇ?
ಈ ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಹುಡುಕುವ ಮೊದಲು ದತ್ತಕದ ಇತಿಹಾಸದ ಬಗೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನೋಡೋಣ.
ಮಾನವನಷ್ಟೇ ಪುರಾತನ
ಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲದ ದಂಪತಿಗಳು ಬೇರೆಯವರ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ತಮ್ಮದೆಂದು ಸಾಕುವ ಪರಿಪಾಟ ಯಾವಾಗಿನಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗಿದೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು ಕಷ್ಟ. ಇದು ಬಹುಷಃ ಮಾನವನ ಇತಿಹಾಸದಷ್ಟೇ ಪುರಾತನ. ಎಲ್ಲಾ ದೇಶದ ಇತಿಹಾಸದ ಪುಟಗಳಲ್ಲಿ ಸಂತಾನರಹಿತ ರಾಜರುಗಳು ತಮ್ಮ ವಾರಸುದಾರರನ್ನಾಗಿ ಬೇರೆಯವರನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡುವ ಪದ್ದತಿ ಇತ್ತೆಂಬುದಕ್ಕೆ ದಾಖಲೆಗಳಿವೆ. ಅಂದಮೇಲೆ ಆ ದೇಶದ ಪ್ರಜೆಗಳೂ ಕೂಡ ಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ತಮ್ಮ ಆಸ್ತಿಪಾಸ್ತಿಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಬೇರೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ನಿಯಮಿಸುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇದ್ದಿರಲೇಬೇಕು.
ಆದರೆ ಬಹಳ ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಆಸ್ತಿಪಾಸ್ತಿಗಳ ವರ್ಗಾವಣೆ ಮತ್ತು ಪರಭಾರೆ ಲಿಖಿತ ಕಾನೂನು ಮತ್ತು ದಾಖಲೆಗಳ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಮಾತ್ರ ನಡೆಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ನಂಬಿಕೆಯೆಂಬ ಒಂದು ಅಲಿಖಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಆಸ್ತಿವ್ಯಾಜ್ಯಗಳನ್ನು ಅಲ್ಲಿನ ರಾಜರುಗಳು ಮೌಖಿಕ ಸಾಕ್ಷದ ಆಧಾರಗಳ ಮೇಲೆ ತೀರ್ಮಾನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ದತ್ತುಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಸ್ತಿಯ ಹಕ್ಕುಗಳು ತನ್ನಿಂದ ತಾನೇ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆಸ್ತಿ ಪರಭಾರೆಗಳಿಗೆ ಲಿಖಿತ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ಬೇಡುವ ಕಾನೂನುಗಳಿರುವ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಂತಹ ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಬಂದ ಮೇಲೆ ದತ್ತು ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಆಸ್ತಿಯ ಹಕ್ಕು ಕೊಡಲು ವಿಶೇಷ ಕಾನೂನುಗಳ ಅಗತ್ಯ ಕಂಡಿತು. ಜೊತೆಗೆ ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿರುವುದಕ್ಕೂ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲಾ ದೇಶದಲ್ಲಿ ದತ್ತಕದ ಬಗೆಗೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಕಾನೂನುಗಳು ರೂಪಗೊಂಡವು.
ಸಾಮಾನ್ಯ ನಿಯಮಗಳು
ಯಾವ ಕಾನೂನಿನಡಿ ದತ್ತಕವನ್ನು ಪಡೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದರ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ದತ್ತಕದ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಎಲ್ಲಾ ಕಾನೂನಿಗೆ ಹೊಂದಬಲ್ಲ ಕೆಲವು ಸಾಮಾನ್ಯ ನಿಯಮಗಳು ಹೀಗಿವೆ.
1. ಇಪ್ಪತ್ತೊಂದು ವರ್ಷ ವಯಸ್ಸಾಗಿರುವ ಎಲ್ಲಾ ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಜೆಗಳೂ ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಅರ್ಹರು. ಅಂದರೆ ಮದುವೆಯಾಗದ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣುಗಳಿಗೂ ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ನಿಷೇಧವೇನಿಲ್ಲ.
2. ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಆರೋಗ್ಯಕರವಾಗಿದ್ದ, ಮಗುವನ್ನು ಸಾಕಲು ಬೇಕಾದ ಆರ್ಥಿಕ ಶಕ್ತಿ ಹೊಂದಿರಬೇಕು.
3. ಒಂದು ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಇರುವ ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಪೋಷಕರ ಒಟ್ಟು ವಯಸ್ಸು 90ಕ್ಕೆ ಮೀರಿರಬಾರದು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ವಯಸ್ಸು 45ಕ್ಕೆ ಮೀರಿರಬಾರದು. ಆದರೆ ಒಂದು ವರ್ಷ ಮತ್ತು ಅದಕ್ಕಿಂತ ದೊಡ್ಡ ಮಕ್ಕಳಾದರೆ ಮಕ್ಕಳ ವಯಸ್ಸನ್ನು ಪೋಷಕರ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಸೇರಿಸಿ ಗರಿಷ್ಠ ಮಿತಿಯನ್ನು ನಿರ್ಧರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ಒಂದು ವರ್ಷದ ಮಗುವಿಗೆ ಪೋಷಕರ ವಯಸ್ಸು 46, ಎರಡು ವರ್ಷದ ಮಗುವಿಗೆ 47 ಗರಿಷ್ಠ ಮಿತಿಯಾಗಬಹುದು.
4. ಒಂಟಿ ಪೋಷಕರು ತಮ್ಮ ವಿರುದ್ಧ ಲಿಂಗದ ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದರೆ ಪೋಷಕರ ಮತ್ತು ಮಗುವಿನ ವಯಸ್ಸಿನ ಅಂತರ ಕನಿಷ್ಟ 21ವರ್ಷಗಳಾಗಿರಬೇಕು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಗಂಡಸು ಹೆಣ್ಣು ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ಪಡೆಯಬೇಕಾದರೆ ಅವರಿಬ್ಬರ ವಯಸ್ಸಿನ ಅಂತರ ಕನಿಷ್ಠ 21ವರ್ಷಗಳಾಗಿರಬೇಕು.
5. ದತ್ತಕದ ಮಗುವಿನ ಗರಿಷ್ಠ ವಯಸ್ಸು 15 ಮತ್ತು ಪೋಷಕರ ಗರಿಷ್ಠ ವಯಸ್ಸು 55 ಆಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯ. ಆದರೆ ವಿಶೇಷ ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು ಬೇಡುವ ಮಗುವಾಗಿದ್ದರೆ, ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾರ ಮಗುವಿನ ವಯಸ್ಸನ್ನು ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿಸಬಹುದು.
6. ತಮ್ಮದೇ ಮಗುವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವವರೂ ಕೂಡ ಇನ್ನೊಂದು ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮಗುವಿನ ಲಿಂಗ ಈಗಾಗಲೇ ಇರುವ ಸ್ವಂತ ಮಗುವಿನ ಲಿಂಗವಾಗಿರುವಂತಿಲ್ಲ.
ಯಾವಾಗ ಮತ್ತು ಹೇಗೆ?
ಪೋಷಕರು ಯಾವಾಗ ದತ್ತು ಪಡೆಯಬೇಕೆನ್ನುವ ಬಗೆಗೆ ಕಾನೂನಿನ ನಿಯಮಗಳೇನಿಲ್ಲ. ಹಾಗಿದ್ದರೂ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಐದು ವರ್ಷಗಳಾದರೂ ಆಗಿದ್ದು, ಸ್ವಂತ ಮಕ್ಕಳಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿಲ್ಲವೆಂದು ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು. ಜೊತೆಗೆ ಮುಂದೆ ತಮ್ಮದೇ ಮಕ್ಕಳು ಹುಟ್ಟಿದರೂ ದತ್ತು ಪಡೆದ ಮಗುವಿಗೆ ಸಮಾನ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ತಾವು ನೀಡಬಲ್ಲೆವು ಎಂಬ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ಹೊಂದಿರಬೇಕು.
ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿ ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆನ್ನುವವರು ಈ ಉದ್ದೇಶಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಮಾನ್ಯತೆ ಪಡೆದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸಬೇಕು. ಅಲ್ಲಿ ದತ್ತಕದ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳ ಬಗೆಗೆ ಸೂಕ್ತ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಕೊಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅನಧಿಕೃತವಾಗಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸಾಮಾಜಿಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಪೋಷಕರಿಗೆ ಸುರಕ್ಷಿತ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ ಇದನ್ನು ಮಾಡದಿರುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು.*
ಇಂತಹ ಸಂಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ನೋಂದಣಿ ಮಾಡಿದ ನಂತರ ಅಲ್ಲಿನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರು ದತ್ತು ಪಡೆಯಬೇಕೆಂದುಕೊಂಡಿರುವವರ ಮನೆಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿ ಅಲ್ಲಿನ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಪೋಷಕರು ದತ್ತು ಪಡೆದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸಾಕಿ ಸಲಹಬಲ್ಲರು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಖಾತ್ರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಇಂತಹ ಭೇಟಿಯ ಉದ್ದೇಶ. ಯಾವುದೇ ಹಂತದಲ್ಲಿಯೂ ಪೋಷಕರು ತಪ್ಪು ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ನೀಡುವುದಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಡುವುದನ್ನಾಗಲೀ ಮಾಡಲೇ ಕೂಡದು ಇದರಿಂದ ಅವರು ಮುಂದೆ ಕಾನೂನಿನ ಅಥವಾ ಮತ್ತಿತರ ತೊಡಕಿಗೆ ಸಿಲುಕಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರಿಗೆ ತಿಳಿಸಬೇಕು. ಅಗತ್ಯವಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅವರಿಂದ ಸಲಹೆ ಸಹಕಾರ ಪಡೆಯುವುದರ ಜೊತೆಗೆ ತಮ್ಮ ಎಲ್ಲಾ ಅನುಮಾನ, ಆತಂಕಗಳನ್ನು ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಪರಿಹರಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಯಾವುದಾದರೂ ಅನುಮಾನ, ಹಿಂಜರಿಕೆಗಳಿಂದ ದತ್ತು ಪಡೆದರೆ ಮಗುವಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡುವುದಲ್ಲದೆ, ಪೋಷಕರೂ ಮಾನಸಿಕ ಕಿರಿಕಿರಿ ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ಯಾವುದೇ ಹಂತದಲ್ಲಿಯೂ ಒಂದು ಅನಾಥ ಮಗುವಿಗೆ ಬಾಳನ್ನು ಕೊಡುವ ತ್ಯಾಗದ ಮನೋಭಾವದಿಂದ ದತ್ತಕದ ಬಗೆಗೆ ಯೋಚಿಸಬಾರದು. ಹೀಗೆ ಮಾಡುವುದು ಮಗುವಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ನಾವು ತಂದೆತಾಯಿಗಳಾಗದಿದ್ದರೂ ಮಗು ಒಳ್ಳೆಯ ಬದುಕನ್ನು, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ನಾವು ಕೊಡಬಹುದಾದ್ದಕ್ಕಿಂತ ಉತ್ತಮ ಬದುಕನ್ನು ರೂಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆಗಳಿರುತ್ತವೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಮರೆಯಬಾರದು. ಮಕ್ಕಳ ಪ್ರೀತಿ ಮಮತೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕೆನ್ನುವ ನಮ್ಮ ಆಸೆಗಾಗಿ ದತ್ತು ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದುಕೊಂಡರೆ ಮುಂದಿನ ಜೀವನ ಸುಗಮವಾಗುತ್ತದೆ.
* ದತ್ತಕದ ಕಾನೂನುಗಳು
ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಜೆಗಳಾದ ಹಿಂದುಗಳು, ಸಿಕ್ ಸಮುದಾಯದವರು, ಜೈನರು ಮತ್ತು ಬೌದ್ಧರು ದತ್ತಕದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ 1956ರ ಹಿಂದೂ ಅಡಾಪ್ಷನ್ ಅಂಡ್ ಮೈಂಟೆನನ್ಸ್ ಕಾನೂನಿಗೊಳಪಡುತ್ತಾರೆ. ಇತರ ಭಾರತೀಯ ಪ್ರಜೆಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ವಿದೇಶೀಯರಿಗೆ 1890ರ ಗಾರ್ಡಿಯನ್ ಅಂಡ್ ವಾಡ್ರ್ಸ್ ಕಾನೂನು ಅನ್ವಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಜುವನೈಲ್ ಜಸ್ಟೀಸ್ ಆಕ್ಟ್ 2000ರಲ್ಲಿ ಕೂಡ ದತ್ತಕದ ಕೆಲವು ಅಂಶಗಳನ್ನು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.
ವಿದೇಶಿ ಪ್ರಜೆಗಳು ಭಾರತೀಯ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದತ್ತಕ ಪಡೆಯವುದರ ಬಗೆಗೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ಮಹಿಳಾ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ಕಲ್ಯಾಣ ಮಂತ್ರಾಲಯ 2006ರಲ್ಲಿ ವಿವರವಾದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ರೂಪಿಸಿದೆ.
ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಅಂಶವೆಂದರೆ ಗಾರ್ಡಿಯನ್ ಮತ್ತು ವಾಡ್ರ್ಸ್ ಕಾನೂನು ದತ್ತು ಪಡೆದ ಪೋಷಕರನ್ನು ತಂದೆತಾಯಿಗಳೆಂದು ಗುರುತಿಸದೆ ಬರಿಯ ಗಾರ್ಡಿಯನ್ ಆಗಿ ಒಪ್ಪುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ಇದನ್ನು ರದ್ದುಪಡಿಸಬಹುದು. ಹೀಗೆ ಗಾರ್ಡಿಯನ್ ಆಗಿರುವ ಪೋಷಕರು ತಮ್ಮ ಆಸ್ತಿಪಾಸ್ತಿಗಳನ್ನು ತಾವು ದತ್ತುಪಡೆದ ಮಗುವಿಗೆ ಮರಣಶಾಸನದ ಮೂಲಕ ವರ್ಗಾಯಿಸಬೇಕಗುತ್ತದೆ.
ನೇರ ದತ್ತಕಗಳು
ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆನ್ನುವ ಪೋಷಕರು ಇದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಮಾನ್ಯತೆ ಪಡೆದ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಮೂಲಕ ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿ ವ್ಯವಹರಿಸುವುದು ಉತ್ತಮ. ಸಾಕಷ್ಟು ಜನರ ತಪ್ಪು ತಿಳುವಳಿಕೆಯೆಂದರೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡ ಹೊರಟರೆ ನೂರಾರು ಕಾನೂನಿನ ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರೀ ತೊಡಕುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಹಲವಾರು ಕಾಗದ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ತಯಾರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ, ಎನ್ನುವುದು. ಇಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಹೀಗೆ ಕಾನೂನು ಬದ್ಧವಾಗಿ ದತ್ತು ಪಡೆಯಲು ಹೋದರೆ ಇದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪ್ರಚಾರವಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಹಿಂಜರಿಕೆ ಕೂಡ ಸಾಕಷ್ಟು ಪೋಷಕರಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಹಲವಾರು ಜನ ಕೆಲವು ಸರಳ ಅಡ್ಡದಾರಿಗಳನ್ನು ಹಿಡಿಯುತ್ತಾರೆ. ಯಾವುದೋ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಅಥವಾ ಅನಾಥಾಲಯದಲ್ಲಿ ವಾರಸುದಾರರಿಲ್ಲದೆ ಇರುವ ಮಗುವನ್ನು ತಮಗೆ ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಗುವೆಂದು ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಮಹಿಳೆಯರು ಇದಕ್ಕಾಗಿ ನಕಲಿ ಗರ್ಭಧರಿಸಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಅಂದರೆ ನಕಲಿ ದಾಖಲೆಗಳ ದೊಡ್ಡ ಜಾಲವನ್ನೇ ತಯಾರಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಗುಪ್ತವಾಗಿ ಪಡೆಯುವ ಮಗುವನ್ನು ಮುಂದೆ ತಮ್ಮದೇ ಮುಗುವೆಂದು ಬೆಳೆಸಬಹುದು, ಮಗುವಿಗೂ ಕೂಡ ದತ್ತಕದ ವಿಚಾರವನ್ನು ಹೇಳುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ ಎನ್ನವು ತಿಳುವಳಿಕೆ ಅವರದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಎಲ್ಲಾ ಸಸೂತ್ರವಾಗಿ ನಡೆಯಬಹುದು ಕೂಡ. ಆದರೆ ಕಾನೂನಿನ ಮಾನ್ಯತೆ ಇಲ್ಲದ ಇಂತಹ ದತ್ತಕಗಳಿಂದ ಪೋಷಕರು ಮುಂದೆ ಹಲವಾರು ರೀತಿಯ ತೊಂದರೆಗೊಳಗಾಗಬಹುದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಮಗು ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ಕದ್ದು ತಂದದ್ದಾಗಿದ್ದರೆ, ಅದರ ಜೈವಿಕ ತಂದೆತಾಯಿಗಳು ಇದರ ಪತ್ತೆ ಹಚ್ಚಿದಾಗ ದತ್ತು ಪಡೆದವರು ಮಗುವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಲ್ಲದೆ ಅನಗತ್ಯ ಕ್ರಿಮಿನಲ್ ಮೊಕದ್ದಮೆಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗಬಹುದು. ಅಥವಾ ಮಗು ಕಾನೂನುಬದ್ದವಾಗಿ ದತ್ತು ಪಡೆದದ್ದಲ್ಲ, ಹಾಗಾಗಿ ಪೋಷಕರ ಆಸ್ತಿಪಾಸ್ತಿಗಳು ತಮಗೆ ಸೇರಬೇಕು ಎಂದು ದಾಯಾದಿಗಳು ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಮೊಕದ್ದಮೆ ಹೂಡಬಹುದು. ಆಗ ಅಧಿಕೃತ ದಾಖಲೆಗಳಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡದ್ದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷ ಒದಗಿಸಲು ಪೋಷಕರು ತಿಣುಕಾಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಅಪ್ರಿಯ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕಾದರೆ, ಕಾನೂನುಬದ್ಧ ದತ್ತಕಗಳೊಂದೇ ದಾರಿ.
ವಿಶೇಷ ದತ್ತಕಗಳು
• ಒಂಟಿ ಪೋಷಕರೂ (ಅವಿವಾಹಿತ ಅಥವಾ ವಿಚ್ಛೇದಿತ) ಕೂಡ ದತ್ತು ಪಡೆಯಲು ಕಾನೂನಿನಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಿದ್ದರೂ, ನಮ್ಮ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಇದು ವಿರಳ. ಇದರ ಬಗೆಗೆ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಸುದ್ದಿಯಾಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ಇದರ ಚಿಂತನೆ ಇನ್ನೂ ಕಲ್ಪನೆಯ ಹಂತದಲ್ಲಿದೆ. ಮಗುವಿನ ಮಾನಸಿಕ ಆರೋಗ್ಯದ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಿಬ್ಬರ ಸಮಾನ ಅಗತ್ಯವಿರುವುದರಿಂದ ಒಂಟಿ ಪೋಷಕರು ದತ್ತು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಪೋಷಕರೇ ಇಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿಗಿಂತ ಒಬ್ಬರಾದರೂ ಪೋಷಕರಿರುವುದು ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಆರೋಗ್ಯಕರ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾವೆಲ್ಲಾ ಇದರ ಬಗೆಗೆ ಮುಕ್ತಮನಸ್ಕರಾಗುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.
• ಸಾಮಾನ್ಯ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಪೋಷಕರು ಹಸುಗೂಸುಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ದತ್ತು ಪಡೆಯಲು ಬಯಸುತ್ತಾರೆ. ಇದರಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮತ್ತು ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ಹೊಂದುವಂತೆ ಬೆಳೆಸಲು ಅನುಕೂಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಮಧ್ಯವಯಸ್ಸಿನ ಅಥವಾ ಅದನ್ನು ಮೀರಿರುವವರು ಹಸುಗೂಸುಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಅಥವಾ ದೈಹಿಕ ಆರೋಗ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರದಿದ್ದಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ದೊಡ್ಡ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದತ್ತು ಪಡೆಯಬಹುದು. ಇಂತಹ ದತ್ತಕದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಭಿನ್ನ ಸವಾಲೆಂದರೆ, ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ರೂಪರೇಶೆಗಳು ಈಗಾಗಲೇ ಸಿದ್ಧವಾಗಿರುವ ಇಂತಹ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೊಸ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡುವುದು. ಸ್ವಲ್ಪ ಸಹನೆ ಮತ್ತು ಸೂಕ್ತ ಸಹಾಯದೊಂದಿಗೆ ಇದನ್ನು ಸಾಧಿಸಬಹುದು. ಹಾಗಾಗಿ ಇದರ ಬಗೆಗೆ ಹಿಂಜರಿಕೆ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿಲ್ಲ.
• ಈಗಾಗಲೇ ತಮ್ಮದೇ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವವರೂ ಕೂಡ ದತ್ತು ಪಡೆಯಲು ಕಾನೂನಿನಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಿದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದತ್ತು ಪಡೆದ ನಂತರ ಪೋಷಕರಿಗೆ ತಮ್ಮದೇ ಮಕ್ಕಳಾಗಬಹುದು. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ದತ್ತು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸ್ವಂತ ಮಕ್ಕಳಂತೆಯೇ ಬೆಳೆಸುವುದು ಮತ್ತು ಆ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಹೊಂದಾಣಿಕೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸಿ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಪೋಷಕರ ಮೇಲಿರುತ್ತದೆ. ಇದು ಅಂತಹ ಸವಾಲಿನ ಸಮಸ್ಯೆಯೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಪೋಷಕರಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ಆಪ್ತಸಲಹೆ ಬೇಕಾಗವಹುದು ಅಷ್ಟೇ.
ಮುಂದುವರೆಯುವುದು….
ವಸಂತ್ ನಡಹಳ್ಳಿ